‘Bizim’ NHS hakkında konuşmamız gerekiyor. Kırılma noktasında olduğu ve hayatta kalmasını sağlamak için radikal reformlara ihtiyaç olduğu çok açık. Yine de bunu söylemeye cüret eden herkes histeri yaratma riskini göze alır.
İngiltere’deki hastaneler umutsuzca yetersiz kalıyor. Commons Sağlık ve Sosyal Bakım Komitesi tarafından bu hafta yayınlanan bir rapor, 12.000 daha fazla doktora ve 50.000’den fazla hemşire ve ebeye ihtiyacımız olduğunu ortaya koydu.
2030’ların başında, NHS’nin 475.000 daha fazla işçiye ihtiyaç duyması bekleniyor ve bakıcılar için 490.000 iş daha öngörülüyor.
Ancak bu hizmetler zaten ağır basılmıştır. Geçen yıl üç bakıcıdan biri işi bıraktı ve tam zamanlı pratisyen hekimlerin sayısı 2019’dan bu yana 700’den fazla düştü, çoğunluğu artık sadece yarı zamanlı çalışıyor. Bir ambulans için ortalama bekleme süresi şaşırtıcı bir şekilde 51 dakikadır.
‘İngiltere’deki hastaneler umutsuzca yetersiz kalıyor. Commons Sağlık ve Sosyal Bakım Komitesi tarafından bu hafta yayınlanan bir rapor, 12.000 daha fazla doktora ve 50.000’den fazla hemşire ve ebeye ihtiyacımız olduğunu ortaya koydu.
Dünün Postası, kendisi de emekli bir pratisyen olan 61 yaşındaki kalp hastasının korkunç hikayesini detaylandırdı ve kocası göğüs ağrısı çektikten sonra hastane yatağı aramak için Cornwall’dan Londra’ya 300 mil sürdü.
Profesör Stephen Smith, Imperial College Healthcare NHS güveninin eski CEO’su ve Imperial College’da Tıp Dekanıdır.
öfke
Bu şekilde devam edemeyiz. Salgının ardından ve sağlık hizmeti sunumuna etkisi, İngiltere’de NHS bekleme listelerinde 6,6 milyon rekor bir insan var ve bu sayı artıyor. Bu sürdürülemez ve bunu ele almalıyız.
Ama nasıl? NHS’nin geleceği hakkında herhangi bir diyalog girişiminin, sistemi finanse etmenin alternatif yollarını düşünmenin bile küfür olduğuna inananlar tarafından öfke ve panikle karşılanması elbette son derece yararsızdır.
Bu insanlar, çehre değişikliğini reddederek ve bunun yerine herhangi bir sorunun ‘daha fazla para’ ile çözülebileceğinde ısrar ederek ‘NHS’mizi’ savunduklarını iddia ediyorlar. Ama belki de ironik bir şekilde, bu taleple sağlık sistemimizi ölümüne boğuyor olabilirler.
Dışarıdaki alternatifler hakkında sadece açık bir tartışma yapabilseydik, insanlar statükonun en iyi seçenek olmayabileceğini anlayabilirdi. Bize yardımcı olabilecek uluslararası kabul görmüş birkaç alternatif var. Düşünce kuruluşu Radix UK tarafından bu hafta yayınlanan yeni bir kitapta gündeme getirdiğim bir tanesi, hastaların hastanelere kabul için nominal bir ücret (gecelik yaklaşık 8 £) ödediği Alman ve Fransız modellerinde olduğu gibi, hastane kabulleri için ‘otel’ ücretleri olabilir. yatak.
Bunu mutlaka bir politika olarak savunmuyorum, ancak tartışma için bir başlangıç noktası olarak değerlendirebileceğimiz birkaç seçenekten biri. Yine de bazı çevrelerde öfkeyle karşılandı. Pek çok gelişmiş ülkenin, bazı açılardan bizimkinden daha üstün sağlık hizmetlerine sahip olduğuna -daha verimli, daha kısa bekleme listeleri, daha fazla yatak, kanser ve diğer hastalıklar için daha iyi sonuçlar- sahip olduğuna işaret etmek bir şekilde neredeyse vatanseverlik dışı olarak görülüyor.
‘2030’ların başında, NHS’nin 475.000 daha fazla işçiye ihtiyaç duyması bekleniyor ve bakıcılar için 490.000 iş daha öngörülüyor’
Ama gerçeklerle yüzleşmek zorundayız. NHS neredeyse 75 yaşında. Bunca zaman boyunca merkezi olarak vergilerle finanse edildi ve hizmete ne kadar para akıtılırsa harcansın asla yeterli olmuyor.
Britanya’daki yaşamın diğer her yönü, bu yedi yıldan fazla on yılda kökten değişti. Yaşlı bir sağlık hizmetine devam etmemiz, yaşam desteğinde hırıltılı nefes almamız mantıksız.
Yine de bir şeyi açıklığa kavuşturmama izin verin: dahil ettiğimiz yeni finansman modelleri ne olursa olsun, düşük gelirlileri fiyatlandıran Amerikan bireysel sağlık sigortası poliçeleri sistemini asla benimseyemeyiz. Hiçbir ülke buna maruz kalmamalı. Dünyanın hiçbir yerinde mükemmel bir sağlık sistemi olmadığı da doğrudur. Hepsinin avantajları ve dezavantajları var.
Basit bir yöntem, özel olarak NHS için fon toplamak için alınan, ipotekli bir vergiye sahip olmak olacaktır.
Bu, Jeremy Hunt tarafından Sağlık Bakanı iken, yaşlı işçileri hedef alan vergi artışları içeren on yıllık bir finansman planı öneren bir şeydi.
Bir başka fikir de emeklilik yaşından sonra çalışmaya devam eden 1,2 milyon emekliye Ulusal Sigorta ödetmekti. Bu planların her ikisi de, 60 yaş üstü için evrensel ücretsiz reçetelerin kaldırılması önerisinde olduğu gibi, çalışma ömürlerini vergi ödeyerek geçirmiş olan insanlar arasında derinden popüler olmayacaktı.
Grafik, NHS İngiltere’nin kalça ve diz ameliyatları (kırmızı çizgi) gibi rutin ameliyatlar için bekleme listesinin bu yıl Şubat ayında 6.18 milyon rekor seviyeye ulaştığını gösteriyor.
Bu yılın Nisan ayında tüm işçiler, sosyal bakım krizimizi yönetmeye yardımcı olmak için NI ödemelerinde yüzde 1,25’lik bir artış olan Sağlık ve Sosyal Bakım Vergisini ödemeye başladı. Ancak böyle bir para asla çitle çevrilmez ve bu yıl için en azından Covid ile ilgili iş yükünü hafifletmeye yönelik olduğu söyleniyor. Bu paranın sosyal bakıma gitme ihtimalinin ne kadar olduğu kimsenin tahmininde değil.
Gerçekten de, belirli vergilerin tahsis edilmesiyle ilgili gerçek sorun, hükümetlerin her zaman başka, daha acil amaçlar için vergileri yağmalamaya meyilli olmalarıdır.
Daha yaratıcı olmalıyız. Sonsuz becerikli ve yenilikçi bir milletiz. NHS’yi geliştirmek kolektif güçlerimizin ötesinde olmamalıdır.
Örneğin, reçeteler ve diş hekimliği için zaten ödediğimiz gibi ek ücretlerin sayısını makul bir şekilde artırabiliriz.
Bu ücretler geriye dönük olarak gelir testine tabi tutulabilir ve daha düşük gelirlilere iade edilebilir. Ayrıca yaşlı veya uzun süreli hastalar da hariç tutulabilir, bu da herhangi bir ek maliyetin yalnızca gerçekten karşılayabilenlere düşmesini sağlar.
Baskı yapmak
Bunun kapsamlı bir vergi artışından çok daha popüler olacağına inanıyorum. Ve en önemlisi, bunun işe yarayacağını biliyoruz çünkü Avrupa’da zaten yaygın bir uygulama.
Rakamlar, NHS yatak doluluğunun pandemi sırasında nasıl değiştiğini gösteriyor
Fransızlar bir GP görmek için benzer bir ücret ödüyorlar. Bu, anlamsız şikayetlerle zaman harcayanların cesaretini kırıyor ve doktorlar üzerindeki baskıyı azaltıyor ve daha fazla randevuyu serbest bırakıyor. Ve tabii ki, daha az ödeme gücü olanlar için ücret iade edilir.
İngiltere’de reçete alan kişilerin sadece yüzde 10’unun gerçekten ödeme yapması gerektiği gibi, hastaların yüzde 90’ına kadarının geri ödeme için uygun olmasını beklerdim. Büyük çoğunluğu muaftır.
Bazen seviyelendirilen bir karşı argüman, başarılı kanser tedavisinin genellikle erken teşhise bağlı olduğu ve insanları muayene olmaya daha az meyilli yapan herhangi bir şeyin – örneğin bir doktora görünmek için ön ödeme yapılması gibi – tehlikeli olduğudur. Ancak rakamlar aynı zamanda Fransa’daki kanser sonuçlarının aslında İngiltere’den daha iyi olduğunu gösteriyor.
Fransızlar ve Almanlar da bizden çok daha iyi akut hastane yataklarına sahipler. Ancak İskandinav ülkeleri bunu yapmıyor ve sağlık hizmetleri genellikle dünyanın en iyisi olarak kabul ediliyor.
İsveç ve diğer Kuzey ülkeleri, hastaneye yatma ihtiyacı ortaya çıkmadan önce birçok sorunu önlemelerini sağlayan mükemmel sosyal bakım hizmetlerine sahiptir. Ama her şeyin bir bedeli var ve İskandinavlar bizden çok daha fazla vergi ödüyor.
İnsanlık dışı
Salgının zirvesinde, Britanya en sonunda çok önemli bir faktörü, seçkin sağlık personelimizin oynadığı rolü kabul etmiş göründü. Doktorlar, hemşireler ve diğer bakım çalışanları, hayal edilebilecek en zor işlerden bazılarını gerçekleştirir. Mümkün olduğunda yaşamlarının gerginliğini ve baskısını azaltmak mantıklıdır.
Bunu yapmazsak, birçoğu zaten yaptıkları gibi, yorgunluktan veya hayal kırıklığından vazgeçecek. Her sekiz dakikada bir, her saat başı bir konsültasyon yapması beklenen pratisyen hekimlerin koşu bandı insanlık dışıdır. Bir doktor yetiştirmek 15 yıl kadar sürer. NHS’den ayrılan herkes ciddi bir kayıptır.
‘NHS’yi seviyorum’ diye zikretmeye devam edemeyiz ve yalnızca sevginin onu kurtaracağını umamayız. Bu haftanın taraflar arası raporu ileriye doğru bir adımdır. Ancak gerçek bir etkisinin olması için gelecek hakkında tarafsız ve dürüst bir tartışmaya yol açması gerekiyor.
İnsanlar aynı fikirde olmayabilir ve en iyi yol olduğuna inandıkları şey için savaşabilirler. Sonuçta, NHS’deki krize tek bir cevap yok. Ancak kesin olan bir şey var – sistem çöküyor ve körü körüne para savurmak onu düzeltmeyecek.
- Profesör Stephen Smith, Imperial College Healthcare NHS güveninin eski CEO’su ve Imperial College’da Tıp Dekanıdır.